Ονείρων Δρόμοι

''
Λυγίζουν κουρασμένα
οι αντιστάσεις.
Απ΄τους ανέμους που ταξίδεψαν
τις μνήμες πάνω στο κορμί μου.
Αγγίζουν λυπημένα δάκτυλα
μέρη αγαπημένα
που κάποτε ευτυχία
τα ονόμασα.
Πόσο βαραίνει μέσα μου
η αλήθεια...
Απ΄την ψυχή μου
τίποτα δεν γνώρισες.
Κι ας λες ότι μ΄αγάπησες.
Να πότιζα με λήθη
την καταραμένη μνήμη
να μη θυμάται
ότι εσύ τη ράγισες...

Ευαγγελία Λυμπεροπουλου