τα μάτια μας σε τόση θλίψη.
Έγινε η σκληρότητα δέρμα φορεμένο
άκομψο και κραυγαλέο.
Κραυγάζει η μοναξιά.
...και εσύ κοιτάς...
Άλλοθι στο στόμα η ελπίδα
να ξεγελά την ύπαρξη
αφού της αφαιρέσαμε
κάθε της αξία.
Λέξη αβάσιμη έμεινε
να θρυμματίζεται στα χείλη.
Αδειάζουμε στα αζήτητα υποσχέσεις.
Καρτερούμε...δεν ξέρω τι;;
Βαδίζουμε...για πού;;
...και συνεχίζουμε...
...και συνηθίζουμε...
Ευαγγελία Λυμπεροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου