Κι όταν πέφτει το φως
τα μάτια
σαν στραμμένοι ανεμοδείκτες
λυπημένα αποζητούν
να ξημερώσει.
Είναι που γύρω οι τοίχοι
ανασαίνουν τις σιωπές
στην ανελέητη φθορά του χρόνου.
Ορθώνουν ανάστημα
διεκδικώντας βήματα
και στάση σώματος
που δεν ορίζουν.
Ευαγγελία Λυμπεροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου