Πόσες μέρες πάνε...
Έπαψα πια να μετρώ.
Και δεν είναι που δεν αντέχω τη βροχή.
Είναι που αντικρίζω πρόσωπα σκυφτά.
Είναι που τα βλέμματα έπαψαν να κοιτούν ψηλά.
Όλα γλιστρούν.
Δρόμοι,πρόσωπα...
Μα πιο πολύ τα χαμόγελα.
Αυτά πονάνε περισσότερο
σαν πέσουν χάμω.
Κι αν όλα μοιάζουν να έχουν μαλακώσει απο την υγρασία...
Είναι απορίας άξιο μερικές καρδιές,τι περίβλημα έχουν και παραμένουν τόσο σκληρές και άκαμπτες...
Ευαγγελία Λυμπεροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου