που δεν λέει να μεγαλώσει ποτέ...
Καμιά φορά...
Όταν κλείνω τα μάτια
όλα είναι αλλιώς...
Ντύνομαι παιδί
πετάω σε γαλάζιους
ουρανούς.
Όταν τα ανοίγω...
Ψάχνω τρόπο
να δραπετεύσω
από ενήλικους
καημούς...
Μα και πάλι...
Έχω πάντα αυτή την αίσθηση.
Πως τίποτα δεν έχει χαθεί...
Πως υπάρχει ακόμη χρόνος.
Για έναν αλλιώτικο κόσμο...
Στα όνειρα μου
ψάχνω αυτή τη διέξοδο.
Αυτή τη σκάλα απόδρασης...
Στη πραγματικότητα είναι το πρόβλημα.
Εκεί πάντα την χάνω...
Μα θα επιμένω γιατί...
Είναι ένα παιδί
που με κρατάει
από το χέρι
και κλαίει σιωπηλά.
Να μπορούσα
να αποτινάξω τη θλίψη
που θρόνιασε στα μάτια.
Να υφάνω παραμύθια
να παρηγορούν
γλυκά τις νύχτες.
Όνειρα να ράψω
στην ψυχή
με κλωστές ελπίδας.
Και με όλα...
Με όλα τα χρώματα
της παιδικής μου
ακόμη αθωότητας
να ζωγραφίσω παντού
σ΄αγαπώ....
Να χρωματίσω
έναν κόσμο
άχρωμο και ραγισμένο...
Για αυτό πάντα θα λέω...
Ω...παιδί εσύ...
γλυκό και τρυφερό
που ζεις μέσα μου
και δύναμη μου δίνεις.
Μη μεγαλώσεις ποτέ!
Ευαγγελία Λυμπεροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου