Λείπουν λέξεις,ώρες,μέρες.
Κάπου αποκοιμήθηκαν βαριεστημένα.
Σκάλωσαν σε μνήμη;
Εκμεταλευόμενες αδυναμία.
Τώρα κοιμάμαι σαν παιδί
που δεν φοβάται το σκοτάδι
παραδομένο σ΄ένα λήθαργο ζωής.
Τώρα δεν πλανώμαι και δεν παραπλανώ.
Τώρα περπατώ χωρίς να καταγράφω.
Φιλί γλυκό της λησμονιάς.
Σιωπώ για να μπορέσω
να μ΄ακούσω δυνατά...
Κάπου σ΄ένα όνειρο ξυπόλητο πλανιέμαι.
Ίσως αν ψάξω να με βρω ξανά.
Ευαγγελία Λυμπεροπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου