αγκαλιάζουν
την ύπαρξη μας.
Κλείνουμε πόρτες
τάχα αθόρυβα.
Μα εκείνες κάνουν
κρότο στην ψυχή.
Μένουμε στην ίδια θέση
μόνοι και μικροί.
Πονάει η αλήθεια
αυτές τις μέρες.
Αν φωνάξω
θα με ακούσεις;
Αν γινόταν...
Ένα πράγμα
θα ήθελα να σβήσω
από τον κόσμο τούτο.
Τα αξόδευτα βράδια...
Ευαγγελία Λυμπεροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου