Είναι οι άνθρωποι που μας πονάνε.
Όταν τα θέλω μας σαν κύματα
στα βράχια τους τα κοφτερά
με δύναμη χτυπάνε.
Σαν ξημερώσει η νύχτα
να με θυμάσαι.
Όταν το χέρι μου δεν θα κρατάς
μη μου λυπάσαι.
Στα απάτητα του νου σου
τα λημέρια να με κρύψεις.
Και όταν σε βλέπουν... να γελάς.
Η λύπη σου να μη φανεί.
Σε μια παράλληλη διαδρομή.
Ζωές που συναντήθηκαν
σε λάθος εποχή...
Ευαγγελία Λυμπεροπούλου
Όταν τα θέλω μας σαν κύματα
στα βράχια τους τα κοφτερά
με δύναμη χτυπάνε.
Σαν ξημερώσει η νύχτα
να με θυμάσαι.
Όταν το χέρι μου δεν θα κρατάς
μη μου λυπάσαι.
Στα απάτητα του νου σου
τα λημέρια να με κρύψεις.
Και όταν σε βλέπουν... να γελάς.
Η λύπη σου να μη φανεί.
Σε μια παράλληλη διαδρομή.
Ζωές που συναντήθηκαν
σε λάθος εποχή...
Ευαγγελία Λυμπεροπούλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου