Ονείρων Δρόμοι

 Άβυσσος

Γέλια,δάκρυα,ξενύχτια.
Όνειρα,αγωνίες,φόβοι.
Υποσχέσεις που ξεχνιούνται
στο πρώτο φως της μέρας.
Κι άλλες που κρατούν
για χρόνια.
Άνθρωποι του παίρνω.
Άνθρωποι του δίνω.
'Αλλότε τόσο μακριά
κι άλλοτε τόσο κοντά
η ευτυχία.
Η κάτι που της μοιάζει.
Ατμός η ζωή,μας προσπερνά.
Πίσω της τρέχουμε
να πιάσουμε το άπιαστο
να προλάβουμε το άφταστο.
Άβυσσος λένε
η ψυχή του ανθρώπου.
Μη με ρωτάς γιατί.
Δεν έχω εξηγήσεις.
Άβυσσος και η δική μου.
Αυτό που ένιωσα
και ξέρω να σου πώ..
Η χαρά από τη λύπη
απέχει λίγο...


Ευαγγελία Λυμπεροπούλου