Ονείρων Δρόμοι

Κάπως έτσι έφτασα ως εδώ..

Με νύχτες έρημες να συναγωνίζονται
το ανάλγητο του κόσμου.
Εξαργυρώνοντας με λύπες τις χαρές.
Ακροβατώντας μ΄ένα μυστικό
κρυμμένο στου μυαλού τα βάθη.
Λέξη ξεχασμένη από καιρό
που κάνει την αλήθεια
να μοιάζει με αυταπάτη.
Την πτώση της ψυχής να ακολουθώ
σαν να είναι χαραγμένο μονοπάτι.
Να ψάχνω τον χαμένο μου καιρό
στη στάχτη να γυρεύω φλόγα.
Διψασμένη για λίγο ουρανό
στη μάχη της ζωής να κρατηθώ.
Στα σπλάχνα μου να κρύβω τα μαχαίρια
να κόβουν στα τυφλά
τα αχαρτογράφητα
του πόνου μου λημέρια.

Ευαγγελία Λυμπεροπούλου