Ονείρων Δρόμοι

Κραυγή.


Δεν σε αδικώ
που δεν μπορείς να καταλάβεις...
Πάει καιρός
που και εγώ δεν μπορώ πια...
Πόσα μπορεί να χωρέσει η σιωπή;
Όταν χάνονται οι λέξεις
η στιγμή μοιάζει αιωνιότητα...
Κι οι απαντήσεις που ζητάς
εκεί μετέωρες,βουβές.
Μα κι αν είχαν φωνή
θα άντεχες να ακούσεις;
Σου το λέω
κουράστηκαν οι λέξεις
να ακροβατούν
στης σιωπής το ρυθμό.
Κι όλα αυτά που δεν λέμε...
Σαν γίνουν κραυγή
θα βάλουν φωτιά
στης ζωής το σκηνικό...

Ευαγγελία Λυμπεροπούλου