Ονείρων Δρόμοι

Παράπονο.


Για ποιό παράπονο να σου μιλήσω.
Κάποτε θάλασσες ταξιδεύαμε.
Τώρα το ταξίδι
παγιδευμένο στο πουθενά.
Ποιό παράπονο να ομολογήσω.
Για τη ζωή μας που δεν τολμήσαμε
να πάμε παρακάτω;
Ανυπεράσπιστοι μείναμε
με στραπατσαρισμένες αποσκευές
γεμάτες όνειρα που λαβώσαμε
απερίσκεπτα χωρίς οίκτο.
Θυμίζουν σπασμένα φτερά αγγέλων
καρφωμένα στη γη
χωρίς υποψία να φτερουγίσουν
και να γεμίσουν τον άδειο ουρανό.
Ξοδευτήκαμε σε αδιέξοδα
χωρίς να αφουγκραστούμε τη ζωή
χωρίς να μάθουμε να ακούμε την αλήθεια.
Πληγώσαμε και πληγωθήκαμε.
Προδώσαμε και προδοθήκαμε.
Απροστάτευτοι μείναμε αναζητώντας
μια σανίδα να πιαστούμε.
Τώρα σε ξεχασμένους δρόμους
ψάχνουμε να ζήσουμε
αυτά που προσπεράσαμε.
Με μια λύπη για αυτά που χάσαμε
που ξορκίζει το φόβο
γεννώντας μια μικρούλα ευχή.
Να μην είναι αργά...

Ευαγγελία Λυμπεροπούλου