Ονείρων Δρόμοι

Πάντα κάτι θα λείπει.


Πάντα κάτι θα λείπει...
Το αντίο απο εκείνο το φιλί
που δόθηκε με απόγνωση.
Το πάγωμα του χρόνου
σ΄εκείνα τα λεπτά
που μοιάζανε με αιώνες.
Στίς λέξεις που δεν λέγανε
να βγούνε απ΄το στόμα.
Γιατί φεύγεις; Γιατί δεν μένεις;
Τι συγγνώμη να ζητήσεις
απο τόσα όνειρα
που μένουνε απαρηγόρητα;
Ανήμπορες φιγούρες
στα χέρια της μοίρας.
Τα μάτια πεισματικά κλειστά
μπροστά σ΄αυτό που έρχεται.
Πόσο αλλάζουμε και πόσο
ίδιοι μένουμε.
Κάποιες αποφάσεις είναι δύσκολες.
Να μιλήσω; Να σωπάσω;
Κάποιες λύπες μας όμως
δεν την αντέχουν τη σιωπή.
Ραγίζουν εμπρός στη λησμονημένη ευτυχία.
Τσακίζουν στην απογοήτευση
των επιθυμιών.
Οι λέξεις καίνε το στόμα.
Πολλά τα γιατί.
Γιατί φεύγεις; Γιατί δεν μένεις;
Πόση θλίψη αντέχει η ψυχή;
Πως πάει παρακάτω η ζωή;
Το ξέρουμε κι οι δυό.
Το ταξίδι που ξεκινήσαμε
έμεινε μισό.
Το πάζλ της αγάπης μας
ανολοκλήρωτο.
Εγώ... Εσύ...
Πάντα κάτι θα λείπει.

Ευαγγελία Λυμπεροπούλου